Σκέψη για την πολύπαθη δημοκρατία

Άραγε τι ειναι δημοκρατία?

Η χρήση βίας από άτομα της κάθε μορφής εξουσίας?
Η χρήση βίας από άτομα της κοινωνίας τα οποία λανθασμένα έρχονται αντιμέτωπα με άλλες κοινωνικές ομάδες?

Η κατάχρηση εξουσίας από όσους την έχουν στα χέρια τους?
Η αναζήτηση αθέμιτων τρόπων προς επίτευξη στόχων όσων δεν έχουν εξουσία?

Πάντοτε στόχος της δημοκρατίας ήταν η ανάδειξη στην εξουσία ατόμων που θα εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα του "δήμου".
Πάντοτε την εξουσία την κατείχαν (εκτός ελαχίστων φωτεινων εξαιρέσεων) άτομα που όχι μόνο δεν ήταν και είναι ικανά να διαχειριστούν σωστά τα προβλήματα της κοινωνίας αλλά τις περισσότερες φορές δεν εξυπηρετούν καν αυτό που είναι ταγμένα από κάνουν από τον όρο της δημοκρατίας την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της κοινωνίας.

Μαθητές εναντίον αστυνομικών, δήθεν αναρχικοί (τους οποίους εγω αποκαλώ πλιατσικολόγους) εναντίον ανώνυμων πολιτών των οποίων θίγουν τα θεμελιωδη δικαιώματα τους (διατήρηση του δικαιώματος εργασίας τους, ελεύθερη και απρόσκοπτη μετακίνηση τους, καταστροφή της περισουσίας τους)

Αγρότες εναντίον ανωνυμων οδηγών.

Ο κατάλογος μακραίνει και τελικά φτάνει στο σημείο όλοι να είναι εναντίον όλων.

Πόσο μακρυά είμαστε άραγε από την αγνότερη έκφραση της δημοκρατίας, την πεμπτουσία αυτής, την Αναρχία.

Μακρυά από "δημόσιους υπαλλήλους" (Πρωθυπουργούς, Υπουργούς, Βουλευτές και Golden Boys) οι οποίοι δεν δίνουν ανάφορά για την ποιότητα των υπηρεσιών τους σε κανέναν παρά μετά την πάροδο 4 ετών και πληρώνονται αδρά άσχετα αν κάνουν καλά την δουλειά τους.

Σκέψη για την Ιστορία

Πριν από 2.500 χρόνια ένας Αθηναίος, που ονομάζονταν Θουκυδίδης, έκανε προσπάθεια να περιγράψει τα γεγονότα που συνέβαιναν, με ακρίβεια και από τις δύο πλευρές που συμμετείχαν στον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Θεώρησε μάλιστα τόσο σημαντικό το σημείο αυτό (δηλαδή την συλλογή στοιχείων για την αντικειμενική απόδοση των γεγονότων που έχουν συμβεί) του έργου του που το αναφέρει στην Εισαγωγή του και όχι όπως σήμερα όλα τα ιστορικά βιβλία όταν αναφέρουν τις πηγές τους τις αναφέρουν στο τέλος. Η επιστήμη που περιγράφει με αυτόν το τρόπο τα γεγονότα ονομάζεται Ιστορία.

Τα ιστορικά γεγονότα όσο δυσάρεστα και αν είναι πρέπει να περιγράφονται με έναν και μόνο τρόπο ,τον αντικειμενικό, από όλες τις πλευρές που συμμετέχουν σε ένα ιστορικό γεγονός.

Ο διαφορετικός, υποκειμενικός, τρόπος περιγραφής των γεγονότων από κάθε πλευρά με σκοπό την εθνική ή άλλη αξιοποίηση τους δεν ονομάζεται Ιστορία αλλά Προπαγάνδα. Αν θέλουμε οπότε να διδάσκουμε Ιστορία στα παιδιά μας ας χρησιμοποιούμε τον πρώτο τρόπο για την συγγραφή των διδακτικών βιβλίων αλλιώς ας ονομάσουμε το μάθημα αυτό "Προπαγάνδα".

Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο της Ιστορίας 6ης Δημοτικού, στο οποίο αναφέρονται τα κανάλια όλες αυτές τις μέρες, οπότε δεν γνωρίζω αν περιέχει ιστορικές ανακρίβειες αλλά ούτε είμαι και τόσο καλός γνώστης της Ιστορίας για να κρίνω αυτούς που το έγραψαν. Όμως μπορώ να κρίνω τις ενέργειες και τις δηλώσεις όλων αυτών που λένε ότι η ιστορία πρέπει να γράφεται ώστε να προπαγανδίζει το εθνικό συμφέρον και να καλλιεργεί την εθνική συνείδηση σπέρνοντας στα αθώα παιδικά μυαλά τον σπόρο της "Αρείας" Φυλής και δημιουργώντας "Γενίτσαρους".